Donderdag 24 juni 2010

 Alweer hebben we een spoorlijn in de buurt. Er kwam vannacht maar één trein langs, maar die maakte kabaal voor tien. Schijnt voor de veiligheid te zijn. Ik kan me niet voorstellen dat in Nederland zoiets zou kunnen, van die luid toeterende treinen in het midden van de nacht door stad en land. Half Nederland zou op z’n achterste benen staan, maar hier vindt iedereen het gewoon, ik hoor er tenminste niemand over klagen.

Elke ochtend als ik de camper uitstap, sta ik even verdwaasd om me heen te kijken: waar ben ik en en waar moet ik heen. Dat krijg je als je elke dag in een andere buurt ontwaakt.
Vandaag hebben we een dag van kilometers vreten en niets bekijken.
Over de boomloze prairie rijden we vanuit Idaho Falls naar het noorden, aan de horizon zien we rondom de sneeuwtoppen. Voor de zoveelste en laatste keer rijden we een poosje later Montana en tevens de bergen weer in (foto).
Bij het Clark Canyon reservoir loopt de Lewis en Clark trail. Je komt hier regelmatig wegen, trails, canyons etc. tegen die naar Lewis en Clark genoemd zijn. Het waren twee pioniers die in opdracht van de Amerikaanse regering, in de periode dat Thomas Jefferson president was, uitgezonden werden om de mogelijkheden voor een weg door het westen van de VS te zoeken. Dit heel in het kort.
We passeren de stad Butte waar een 27 meter hoog beeld bovenop een berg staat van Our Lady of the Rockies, gewijd aan alle moeders en vrouwen (foto).
Onze standplaats voor de nacht hebben we een stukje voorbij Helena, de hoofdstad van Montana.