Donderdag 10 juni 2010

De indruk wordt gewekt dat we al dik over de helft van onze reis zijn. Dat komt omdat we voornamelijk in rechte lijn van oost naar west zijn gereisd en daarbij heel wat staten hebben doorkruist. Qua kilometers zijn we echter nog niet op de helft. We hebben nu de rechte lijn verlaten en reizen verder in een slingerende lijn.

Vannacht heeft het wat geregend, maar deze ochtend vertrekken we met zonnig weer. De heuvels onderweg zijn met een grastapijt bedekt, bestrooid met iets donkerder groene struikplukjes en hier en daar is een nederzettinkje. In de verte duiken de Black Hills op en de reclameborden langs de weg nemen toe als we Rapid City naderen, een echt toeristencentrum. Je komt o.a. een Old Mac Donald’s Farm, een Reptile Garden, een Wild Life Park (om doorheen te rijden) en een Christmas Park tegen.
Via het toeristische stadje Keystone rijden we naar Mount Rushmore. De naam zal niet veel mensen wat zeggen, maar als je de foto ziet (de presidentenkoppen in de berg) weet iedereen waar ik het over heb.
Ik heb er al vaak foto’s van gezien, maar toch is het indrukwekkend als je er zelf voorstaat. En ik wil er natuurlijk mijn eigen plaatjes schieten.
Het moet een enorm project geweest zijn als je je realiseert dat de breedte van de complete sculptuur 56,4 meter is, de hoogte van de gezichten van de bovenzijde van het hoofd tot aan de kin ongeveer 18 meter en de neuzen ruim 6 meter lang zijn. En dan nog de moeilijk bereikbare plaats in aanmerking genomen is het onvoorstelbaar knap. Er hebben 400 mensen ongeveer 14 jaar aan gewerkt.
Tijdens de wandeling die we maken, de zgn. Presidential Trail, kun je de sculptuur vanuit verschillende hoeken bewonderen.
Door de Black Hills rijden we noordwaarts. Onderweg begint het te betrekken en het duurt niet lang of we worden weer getrakteerd op pijpestelen. We passeren een bergmeer, maar door de heftige regenval is er niet veel van te zien. Dan begint het heel plotseling flink te onweren. Als we een heuvel afrijden, zien we de bliksem inslaan in een groepje bomen vlak vóór ons, gepaard gaand met een enorme dreun. Ik spring bijna door het dak van de camper van de schrik (gelukkig heeft de camper een hoog dak). Henk had het al eens gezien, maar ik had nog nooit van mijn leven een blikseminslag gezien en ik zat er eerlijk gezegd ook niet echt op te wachten. Maar dat heb ik dus ook weer meegemaakt.
Even plotseling als het begon, houdt het onweer op en even later klaart het op. Het blijft echter de rest van de dag wat wisselvallig.
We komen langs een toeristenplek waar wat oldtimers staan en oude benzinepompen.
We eindigen onze dag in het plaatsje Deadwood (foto), een voormalig gouddelverskamp, nu gokstad. De restauratie van het historische centrum is gefinancierd met de opbrengst uit de casino’s. Legendarische figuren uit deze plaats zijn Wild Bill Hickock, een van de beruchtste revolverhelden uit het verleden en Calamity Jane, die beiden op het stadskerkhof begraven zijn.