Woensdag 30 juni 2010

Luana, lieve kleine meid van oma en opa, hartelijk gefeliciteerd met je vierde verjaardag. En veel plezier op school.

Gisteravond zijn we naar de Lasershow geweest die tegen het zgn. overstromende spoilwater van de dam gegeven wordt. Met behulp van laserbeelden en uitleg wordt de geschiedenis van de Grand Coulee Dam verteld en de tussenstukken worden opgevuld met een lasershow op de maat van muziek (foto). We vermaken ons uitstekend.

Vandaag gaan we de voormiddag besteden aan de Grand Coulee Dam. De Dam Tour begint om 10.00 uur en omdat we aan de vroege kant zijn, gaan we eerst naar een paar uitkijkpunten waar je een mooi zicht op de dam hebt. Oorspronkelijk werd de dam gebouwd voor de irrigatie, maar inmiddels is de elektriciteitswinning het hoofddoel.
Dan gaan we op weg naar de Dam Tour. Om kwart voor 10 worden we een gebouwtje binnengeloodst waar we een security check krijgen. Camera’s zijn wel toegestaan, maar geen tassen, dus ook geen fototas. De inhoud van de tour is iets veranderd. Omdat de lift vanwege onderhoud niet in gebruik is, rijden er twee busjes voor en gaan we naar een ingang van de dam, constant onder begeleiding van een bewaker, waar we met een lift in het gebouw naar beneden gaan voor een korte rondleiding. (De reusachtige turbines krijgen we helaas niet te zien Fred) Dan gaan we de busjes weer in en rijden aan de andere kant de dam op. In het midden van de dam stoppen we om, aan één kant het Lake Roosevelt en aan de andere kant het neerstortende water in Lake Coulee te bekijken (foto). De gids, tevens chauffeur, is net een robot waar net een batterij in is gestopt: hij ratelt zijn hele verhaal in één keer af en is niet te stuiten. De andere gids/chauffeur loopt er als een schoolmeester omheen om de mensen bij elkaar te houden. Als je even twee passen opzij doet om een foto te maken is het: ‘stay with the group’.
We worden om de oren geslagen met kolossale afmetingen, hoeveelheden en gewichten. De dam heeft b.v. twee keer de oppervlakte van de Pyramide van Cheops. Dat is duidelijk, iedereen weet nu meteen waar hij het over heeft, want wie is er nu niet bij de Pyramide van Cheops geweest?
Maar we vinden het wel heel interessant allemaal, vooral om midden op de dam te staan maakt indruk. Dan rijden we aan de andere kant de dam weer af en is de tour ten einde.
Al met al hebben we een prima rondleiding van deskundige mensen gehad. Ik maak er wel een geintje mee, maar als je in aanmerking neemt dat alles hier gratis is, inclusief de tour, de shuttleservice naar de lasershow etc. dan mag je toch niet klagen. Alles is prima aangegeven, bij het Visitor Center krijg je alle informatie die je maar wilt. Je kunt er een tentoonstelling en een film over Grand Coulee Dam (waarover anders) bekijken. De viewpoints zijn makkelijk te vinden, overal zijn toiletten en drinkkraantjes aanwezig. Ze hebben het daar echt prima voor elkaar en wij vonden het een geweldige afsluiter van onze trip.

Dan rijden we verder naar een overnachtingsplaats wat verderop, zodat we morgen niet zo’n grote afstand te overbruggen hebben. Ook dat is een schitterende route, vooral het eerste stuk langs Banks Lake waar Steamboat Rock ligt (foto), een tafelberg in de vorm van een boot. Langs de weg komen we links voorbij enorme rotswanden en rechts van ons ligt het mooie meer met aan de overkant nog meer mesa’s/tafelbergen/buttes, hoe je ze ook wilt noemen. Daarna gaat het over een hoogvlakte waar je in de verte de sneeuwbergen van de Cascade Range ziet liggen. Als we het dal in rijden, komen we op bekend terrein langs de Columbia River.
Hier zijn veel fruitboomgaarden met stalletjes erbij waar het versgeplukte fruit verkocht wordt. Bij hetzelfde zaakje als vorige keer (twee jaar geleden) kopen we een bak met kersen voor de familie (Rainier kersen Dennis!).
We vinden een camping vlak bij de doorgaande weg aan de Wenatchee River. En als de campingbaas vertelt dat er een spoorlijn langs loopt vertel ik hem dat we ons dan wel thuis zullen voelen want we kunnen inmiddels niet meer zonder.

Dinsdag 29 juni 2010

Het eerste deel van onze route gaat weer door het mooie groene bergdal. Het moet wel tamelijk hoog liggen, want er staan sneeuwpaaltjes langs de weg en op sommige plaatsen zijn speciale uitwijkplaatsen om sneeuwkettingen onder te doen in de winter.
We komen weer langs een mooi meer met de welklinkende naam Coeur d’Alene Lake. Vervolgens komen we in meer stedelijk gebied tussen de plaatsen Coer d’Alene en Spokane, waartussen ook de grens naar de staat Washington ligt.
Bij Spokane gaan we de snelweg af en vervolgen onze weg op binnenwegen, maar eerst gaan we nog even naar een Wallmart voor wat laatste boodschapjes en een knipbeurt bij de trimsalon. Ik vind het een beetje eng naar een vreemde kapper te gaan, wie weet hoe ik er vandaan kom, maar het is na afloop in ieder geval niet slechter dan het was. En ik ben weer een stuk wijzer want ik weet nu dat de knipdame haar moeder voor de tweede keer getrouwd is, ze twee stiefzusters heeft die heel slank zijn en stijl haar hebben, dat zij altijd al mollig was ‘with boobs and but’ , krulhaar heeft, etc. etc.
Verder door het groene golvende land vervolgen we onze weg en raken weer op de rustigere route en komen door kleine plaatsjes (foto).
We rijden naar Grand Coulee waar de beroemde Grand Coulee Dam is. Deze willen we morgen uitgebreid gaan bekijken. Als we aan komen rijden hebben we al een mooi zicht op het Lake Roosevelt.
Nu gaan we even naar het Visitor Center voor informatie en rijden naar het Crown Vista Point waar je een subliem uitzicht hebt op het indrukwekkende bouwwerk (foto). Op het plaatje komt het niet zo over, maar hij is werkelijk enorm.
Dan zoeken we een camping uit. De een ligt hoog op de berg met uitzicht op het meer en de andere heeft ’s avonds een gratis shuttledienst naar de lasershow op de dam. We kiezen voor de laatste.

Morgen het vervolg op de Grand Coulee story.

Maandag 28 juni 2010

Als we onze mooie plaats in het bos verlaten en weer op weg gaan, zijn we algauw in de stad Kalispell, een wat grotere plaats met een historisch centrum. Daarna passeren we nog een aantal typisch Amerikaanse ‘smalltowns’.

We vervolgen onze weg langs het prachtige blauwe Flathead Lake (foto). Het meer is 61 km lang en 24 km breed en ligt in het mooie berglandschap van de Mission Range en de Flathead Range, die beide behoren tot de Rocky Mountains (zo stond het in de reisgids, heb het niet gecheckt in Wikipedia).
We rijden het reservaat in van de Flathead Indianen (en wijsneus, van welk automodel stamt deze naam af?) en zien de bekende autowrakplantages (foto).
Dan buigt deze mooie route van het meer af en gaat door groene bergen en langs rivieren richting zuiden.
Als we de snelweg oprijden, gaat het weer richting westen en vlak voor onze overnachtingsplaats rijden we voor de tweede keer de staat Idaho binnen. We kunnen meteen de klok een uur terug zetten en krijgen vandaag voor de laatste keer een uurtje cadeau.

Zondag 27 juni 2010

Vanochtend gaan we op weg naar West Glacier, de andere kant van Glacier NP. De weg loopt helemaal onderlangs het park. We kunnen merken dat we in Indianen gebied zijn: we zien nederzettinkjes waar om de huizen heen een aantal autowrakken en andere troep ligt. We zien een autokerkhof midden in het bos en ook de plaats Browning ziet er aardig ‘Indiaans’ uit. We gaan er tanken, omdat de prijzen daar nog redelijk zijn, en doen boodschappen.

Als we in West Glacier komen, gaan we eerst een camping bespreken. We zouden 2 nachten in St. Mary blijven, maar zijn er eerder weggegaan omdat we er al op 2 plaatsen het park in geweest zijn en deze dag liever aan de west kant doorbrengen.
We vinden een mooi plekje in het bos (foto).
Dan gaan we het park in. We mogen met de camper maar een beperkt traject afleggen in het park, omdat de weg daarna te kronkelig wordt en de rotsen te laag hangen. Er zijn shuttle busjes, maar die rijden pas vanaf 1 juli.
Lake McDonald is het grootste meer van het park waar we in de lengte langsrijden. Een prachtig blauw meer waarin de bergen mooi weerspiegelen (foto), dat wil zeggen: totdat er een paar motorboten overheen brullen.
We volgen de McDonald Creek waar ook de Mc Donald Falls te zien zijn.
Het is erg druk in het park. Van op je gemakje door het park kachelen is geen sprake, dan heb je zo een file gecreëerd en moet je elk ogenblik uitwijken om de hele rij weer langs te laten. Ik snap niet waarom mensen zo hard door zo’n park moeten sjezen! Dat is niet alleen vandaag, dat zijn ook onze eerdere ervaringen.
Dan komen we bij de Avalanche Creek, waar we een trail willen lopen. Maar hoe we ook zoeken, we vinden geen enkele parkeerplaats meer. Niet omdat we een camper hebben, ook personenauto’s rijden alsmaar rondjes over de parkeerplaatsen.
Dan rijden we door waar we eigenlijk niet meer mogen komen met een camper, maar we moeten toch ergens keren en vinden nog een mooi uitkijkpunt, waar we meteen kunnen omdraaien. Op de terugweg proberen we het nog een keer op de parkeerplaatsen bij de Avalanche Creek, maar weer vangen we bot. Moet wel een erg populaire trail zijn, we zien de mensen in optocht over het pad marcheren. We hadden graag in die Avalanche Parade willen meelopen, maar helaas…...
Terug in West Glacier gaan we nog even winkelen en dan terug naar ons mooie plekje in het bos.

Zaterdag 26 juni 2010

En precies in de spits zitten we weer op de weg (haha, net zo uitgestorven als gisteren). Over de heuvelachtige, groen gestoffeerde heuvels van de hoogvlakte in de Rocky Mountains rijden we richting Glacier National Park. Af en toe komen we een nederzettinkje tegen. Het Indianen reservaat van de Black Feet Indianen wordt aangegeven door een sculptuur van twee Indianen te paard met daarnaast de vlaggen van Amerika, Canada, Montana en van de Indianen zelf.
Bij Glacier aangekomen gaan we eerst de Two Medicine Road in, aan het eind waarvan we een wandeling naar een mooi gelegen waterval maken: de Running Eagle Falls oftewel Trick Falls, omdat het eigenlijk twee watervallen zijn (foto).
Als we, buiten het park, verder naar het noorden willen rijden, blijkt dat we die weg niet mogen rijden. Er mogen voertuigen tot een lengte van 21 feet (ongeveer 6.30m) over en onze kar is 25 feet (ongeveer 7.50m). Dat zou betekenen dat we een heel eind terug moeten en daar hebben we geen zin in, dus we nemen toch die weg. Het is inderdaad een tamelijk bochtige weg, maar goed te doen en op geen enkel punt gevaarlijk voor ons.
We bereiken Saint Mary waar we een camping besproken hebben. We krijgen een plaats hoog tegen de berg aan met een mooi uitzicht, maar we zijn er niet tevreden mee. Er is geen internet op de plaats, maar aleen bij het kantoortje. Dan moet je wel de bergbeklimmersuitrusting meenemen om even te gaan internetten met je klaptopje. Henk gaat naar het kantoortje en krijgt een plaats vlak naast ‘the office’, dat is beter.
We eten er onze broodjes en gaan verder noordelijk naar de Many Glacier Entrance en rijden daar het park weer in. Een mooie rit langs een paar meren met de gletschers op de achtergrond. We maken de wandeling naar Lake Josephine, een schijnbaar erg populaire trail want we komen heel wat wandelaars tegen, het pad lijkt de Kalverstraat wel.
Bij Lake Sherburne bekijken we nog een waterval in een kloof van verschillende kanten.
Het is inmiddels wel de vakantie van de watervallen, we hebben er al heel wat gezien en ze blijven boeien.
Met een mooi uitzicht op Lower Saint Mary Lake (foto) rijden we weer terug naar de camping.
Voor de tweede keer in deze vakantie treffen we een Nederlander en maken een praatje. Hij is met zijn vrouw onderweg van Chicago naar Burlington in Washington.

Vrijdag 25 juni 2010

Gefeliciteerd Roy!

Enkele kilometers noordelijk vanaf de plaats waar we overnacht hebben, kun je afslaan naar Upper Holter Lake. Vanaf daar kun je een boottocht maken door de Gates of the Mountains, een indrukwekkende kalksteen kloof, uitgesleten door de Missouri River. Dit is ook weer een ontdekking geweest van de Lewis en Clark expeditie, in dit geval van Lewis, die ook de naam aan deze canyon heeft gegeven.
Omdat we aan de vroege kant zijn, wandelen we even langs het meer en zitten er op bankjes. We verdiepen ons vast in de historische achtergrond van deze kloof die op borden en in vitrines is na te lezen.
Het is uitgesproken mooi weer voor een boottocht door de canyon: helder en zonnig. Om 11.00 uur vertrekken we en de gids, tevens bootbestuurder, vertelt zo enthousiast dat zijn stem er af en toe van overslaat. Hij is erg trots op ‘zijn’ kloof en op de hele staat Montana. Hij zigzagt door de kloof, zodat iedereen een goed zicht van alle kanten krijgt. Gelukkig zijn er wildwatchers met hun verrekijkers aan boord, zodat we attent gemaakt worden op de dieren die er te zien zijn. We zien herten en een nest van de bald eagle waar je inderdaad een adelaar op ziet zitten, een andere zit op een tak in de buurt van het nest. Mijn buurvrouw op de boot legt trots aan haar kleinzoon uit dat hij naar het nationale symbool van zijn land kijkt.
We worden geattendeerd op een Indiaanse rotstekening. Ik weet niet wat het voor moet stellen, maar het lijkt op een door een kleuter getekende helicopter.
We hebben overal waar we reden naaldbomen gezien die dood en bruin verkleurd waren. We krijgen nu te horen dat het veroorzaakt wordt door een kever en dat ongeveer één derde deel van de naaldbomen in Montana (en volgens ons niet alleen in Montana) er door aangetast is.
Het laatste stukje wordt heel langzaam gevaren omdat onze kapitein nog een laatste verhaal aan ons kwijt wil en dan is de boottrip ten einde. Dat was zeker de moeite waard.
Als we verder noordwaarts rijden, komen we ook door een mooie kloof: de Spring Creek Canyon genaamd bestaand uit gelaagde rotsen.
Als we eenmaal van de hoofdweg afbuigen, lijkt het wel uitgestorven. We komen door groene bergweiden waar hier en daar de groepjes zwarte koeien als hagelslag overheen gestrooid lijken.
Overnachten doen we in Choteau, een tussenstop voordat we Glacier NP morgen bereiken.

Donderdag 24 juni 2010

 Alweer hebben we een spoorlijn in de buurt. Er kwam vannacht maar één trein langs, maar die maakte kabaal voor tien. Schijnt voor de veiligheid te zijn. Ik kan me niet voorstellen dat in Nederland zoiets zou kunnen, van die luid toeterende treinen in het midden van de nacht door stad en land. Half Nederland zou op z’n achterste benen staan, maar hier vindt iedereen het gewoon, ik hoor er tenminste niemand over klagen.

Elke ochtend als ik de camper uitstap, sta ik even verdwaasd om me heen te kijken: waar ben ik en en waar moet ik heen. Dat krijg je als je elke dag in een andere buurt ontwaakt.
Vandaag hebben we een dag van kilometers vreten en niets bekijken.
Over de boomloze prairie rijden we vanuit Idaho Falls naar het noorden, aan de horizon zien we rondom de sneeuwtoppen. Voor de zoveelste en laatste keer rijden we een poosje later Montana en tevens de bergen weer in (foto).
Bij het Clark Canyon reservoir loopt de Lewis en Clark trail. Je komt hier regelmatig wegen, trails, canyons etc. tegen die naar Lewis en Clark genoemd zijn. Het waren twee pioniers die in opdracht van de Amerikaanse regering, in de periode dat Thomas Jefferson president was, uitgezonden werden om de mogelijkheden voor een weg door het westen van de VS te zoeken. Dit heel in het kort.
We passeren de stad Butte waar een 27 meter hoog beeld bovenop een berg staat van Our Lady of the Rockies, gewijd aan alle moeders en vrouwen (foto).
Onze standplaats voor de nacht hebben we een stukje voorbij Helena, de hoofdstad van Montana.

Woensdag 23 juni 2010

Vanochtend eerst contact gehad met Janine en de kinderen via Skype en een poosje met hen gebabbeld. Het is zo leuk dat je ze dan ook kunt zien en zij ons.

Daarna rijden we eerst de Teton Pass over, waar we bij het omhoog rijden steeds mooie uitzichten hebben over de gehele Jackson Hole. Als we de pas over zijn, rijden we de staat Idaho binnen en gaan via de Teton Scenic Byway naar de plaats Idaho Falls. Het is een stuk rustiger op de weg nu we uit het Yellowstone en Teton NP gebeuren raken.
Langs de mooie Snake River (foto) stoppen we bij een uitzichtpunt en zien een aantal adelaars rondcirkelen (foto).
Tegen het middaguur arriveren we in Idaho Falls en bezoeken de watervallen (foto).
De watervallen van de Snake River waaraan de stad Idaho Falls ligt, zijn niet bijzonder hoog, maar bijna 500 meter breed en erg woest. Er is een dam aangelegd om energie op te wekken, waardoor het eruit ziet als een grote overstromende badkuip waarna het water over rotsen zijn weg zoekt.
Op de rivieroever loopt een groene gordel van zo’n 4 km langs de watervallen met hier en daar bankjes en een picknickterrein.
Na de wandeling verorberen we een heerlijk maaltje bij Denny’s waarna we de camping opzoeken. Dit keer geen mooie omgeving, maar een prima camping.
Als eerste ga ik richting laundry (wasserette), gewapend met twee tassen was en een zak vol kwartjes waardoor de broek me bijna afzakt. Dan nemen we een duik in het zwembad en zitten heerlijk in de hottub, met en zonder bubbels. Daarna nog lekker luieren aan het zwembad en later naast de camper met een lekker drankje. Wat hebben we het weer zwaar.

Dinsdag 22 juni 2010

We are going to Jackson.

We rijden naar Jackson en doen boodschappen bij Albertsons, de Amerikaanse Albert Heijn.
Dan rijden we het centrum in waar een speciale parkeerplaats is voor campers. Jackson ligt aan de zuidpunt van Jackson Hole (een dal tussen hoge bergen) en is er het belangrijkste stadje. Alles is er in western stijl gebouwd, er zijn talloze leuke winkels en je loopt overal onder de houten galerijen.
Midden in het centrum is Town Square, een vierkant parkje met op elke hoek een boog van hertengeweien. Die geweien kom je hier overal tegen, je kunt ze zelfs kopen (doen we maar niet, past niet in de koffer). We zien zelfs een kerstboom die versierd is met hertengeweien (ideetje René?). Veel winkels hebben deurknoppen van buffelhorens en bij één winkel zien we pistolen als deurknoppen.
Je kunt een ritje in een koets maken (foto) en er zijn saloons (foto) en gokpaleizen.
Vanmiddag zouden we naar Teton Village rijden om daar met een kabelbaan de berg op te gaan. We gaan er inderdaad heen, maar omdat het zwaar bewolkt is, zijn alle hoge toppen in de wolken gehuld. Zonde om met dit weer die rit te maken als de uitzichten zo beperkt zijn.
Dan maar terug naar de camping voor een middagje relaxen. Het is trouwens niet zo'n beste camping. De ligging is mooi en we hebben een heel royale plaats, maar de voorzieningen zijn niet om over naar huis te schrijven, wat ik hierbij toch maar even doe. Ik zou weer een wasje moeten draaien, maar de wasmachineruimte gaat pas per 1 juli open(!??!) De aansluiting van de kabel tv werkt ook niet, zodat Henk die van de buren gebruikt, die hebben hem gelukkig niet nodig. Kan hij toch nog even voetballen kijken vanmiddag. Één van de duurste en één van de slechtste campings tot nu toe. Ja, dat kun je ook treffen, volgende keer beter hopen we.

Maandag 21 juni 2010

Als we onderweg zijn in Yellowstone, zien we dat de rookpotten weer geplaatst zijn. We dachten dat het de voorgaande dagen druk was vanwege het weekend, maar het lijkt nu nog drukker op de interessantste punten. Komt natuurlijk omdat hier de schoolvakanties al begonnen zijn. Voor Nederlandse begrippen zou het waarschijnlijk nog rustig zijn, er is altijd nog plaats op de parkeerplaatsen. Maar omdat we wekenlang over zulke stille wegen hebben gereden en in zulke rustige parken geweest zijn, valt de drukte extra op.
We bekijken onderweg een waterval, komen langs een diepe canyon waar ook een waterval is en we gaan de Craig Pass over die 2558 meter hoog is.
We rijden nu veel door naaldbossen, komen langs kleine meertjes en grotere meren waaronder Yellowstone Lake en Lewis Lake en gaan langs Lewis River naar het zuiden.
Dan rijden we Grand Teton NP binnen. De weg die we volgen loopt parallel aan de Grand Teton Range, een bergketen waaronder 12 pieken die hoger zijn dan 3650 meter. De hoogste is Grand Teton van 4198 meter.
De wandelingen en uitkijkpunten onderweg hebben steeds de besneeuwde bergtoppen als achtergrond. De Snake River mondt uit in Jackson Lake en je steekt de rivier over via de Jackson Lake Dam (foto).
Bij Jenny Lake is het ook weer een komen en gaan van mensen, wij ontdekken een klein weggetje dat ook naar het meer loopt, een prachtig plekje (foto). We eten er gelijk onze tussen de middag hap.
Willow Flats is een moerasachtig gebied waar een grote verscheidenheid aan vogels voorkomt. Als ik aan Henk vraag of hij al Trompetter zwanen heeft gezien antwoordt hij dat hij alleen een eend met een drumstel heeft gespot.
Als we Grand Teton NP uitrijden, blijven we tussen de besneeuwde bergtoppen rijden en zijn we al gauw bij onze camping.

Zondag 20 juni 2010

Als we Yellowstone NP inrijden, zien we algauw twee ruziënde buffels langs de weg. Dan rijden we over een zijweggetje, de Firehole Canyon Drive, waar de Madison River beneden ons door een kloof stroomt, onderweg zijn twee watervallen te zien.

Eerst rijden we naar Old Faithful, één van de grootste en meest betrouwbare geisers van Yellowstone. Het is nog vroeg en het lijkt tamelijk rustig in het park, maar bij Old Faithful is al veel volk op de been. Het is jammer dat we Yellowstone net in het weekend bezoeken, nu is het overal extra druk.
We moeten nog ruim een uur wachten voordat de geiser in werking treedt. We besluiten eerst de trail te lopen die er vlak achter begint. Overal weer poeltjes en stomende gaten die hun oprispingen hoorbaar uiten. Sommige zijn schitterend van kleur, die micro-organismen zijn weer druk aan het schilderen geweest.
Na de wandeling volgt het wachten op ‘The Old Lady’. Het publiek zit ademloos te wachten tot het spektakel begint. Af en toe een schijnbeweging van een golf water, waardoor we al beginnen te denken dat het dat was en dat er elk ogenblik een handje met opgestoken middelvinger uit de krater komt, maar dan begint het echt. Wow, wat een kracht komt daar uit de aarde! (Indrukwekkend Fred).
Overal in het park stijgen weer rookpluimen op, we zeggen dan tegen elkaar dat de Indianen aan het e-mailen zijn. We zien ook verder weer veel grotere en kleinere geisers en hebben het geluk nog twee flinke uitbarstingen te zien van geisers die niet zo vaak werken, waaronder de White Dome Geyser.
Ook zijn er vandaag weer heel wat ‘wild watchers’ op de been die op de parkeerplaatsen door hun toeters staan te koekeloeren of ze misschien een grijs blauw overdwars gestreept kanariepietje kunnen spotten. Ook gaat er een vrouw uit haar dak als een berggeit van de ene rots op de andere springt (ik dacht dat berggeiten dat altijd al konden). Maar goed, ieder zijn hobby, laat ze maar lekker genieten.
Op de terugweg wandelen we door het aardige plaatsje West Yellowstone voordat we weer naar onze overnachtingsplaats terugkeren.
We hebben een kleine tafelbarbecue gekocht, die gaan we vanavond eens uitproberen.

Zaterdag 19 juni 2010

Al snel zijn we bij de ingang van Yellowstone NP dat we via de indrukwekkende Theodore Roosevelt Poort binnenrijden. Als we in Mammoth Village langs het hotel rijden, weten we niet wat we zien: er staat een bizon voor het hotel! Bezoekers van het hotel durven niet naar buiten en staan voor de ramen te kijken wanneer de kust veilig is, maar zo te zien is het beest nog niet van plan te vertrekken.

Door de heetwaterbronnen van de Mammoth Hot Springs zijn prachtige terrassen ontstaan. Op plekken waar het water er niet meer overheen stroomt zijn de terrassen grijs geworden, maar ze zijn heel kleurrijk wanneer er nog wel water is (foto).
We lopen een aantal trails door dit vulkanische gebied met ontzettend veel thermische activiteit. Overal zie je rookslierten (foto). Geen wonder dat je hier zoveel afgebrande bossen ziet, men reageert niet meer op rookpluimen! Soms hoor je de stoom uit de stoomgaten blazen en zijn er blubberende poelen die geluiden maken alsof ze aan het boeren zijn. Bij de Roaring Mountain komt niet alleen stoom op diverse plaatsen uit de berg, er klinkt ook nog een soort gekreun bij.
Sommige heetwaterbronnen hebben de mooiste kleuren die ontstaan door bepaalde bacteriën in het water. Tijdens de wandeling voel je de warmte-uitstraling van de bronnen. We zien geisers die het water van enkele tientallen centimeters tot enkele meters omhoog spuiten.
De wandelingen langs de geisers en fumaroles lopen voor het grootste deel over houten boardwalks.
Verder in het park zien we regelmatig op uitwijkplaatsen mensen staan met enorme verrekijkers of camera’s op statieven. Wij ook steeds die parkeerplaats op, omdat we denken: daar moet wat bijzonders te zien zijn, vast een beer of een eland. Maar hoe we ook turen, we zien niets. Als ik vraag wat er te zien is, mag ik door de verrekijker kijken en als ik heel goed tuur en men erbij vertelt wat er te zien is en waar, zie ik een vogel onder een rots zitten. Zal wel een vreemde vogel zijn, de mensen van de verrekijker zijn tenminste heel enthousiast, ik doe maar een beetje mee. Later vragen we het nog een keer, dan is het een soort geit, wel heeeeeeel in de verte dan. Bizons hebben we, naast die voor het hotel, vandaag ook weer genoeg gezien. Dus Angie, voor buffalo’s kun je naar Yellowstone, zie je ook nog heel veel andere mooie dingen.
Onze slaapplaats ligt dit keer in West Yellowstone, hier hebben we 2 overnachtingen geboekt.

Vrijdag 18 juni 2010

Vandaag zijn we qua tijd op de helft van onze reis. Tot nu toe een tamelijk avontuurlijke ervaring. We hebben al ontzettend veel moois gezien en genieten nog steeds volop.

We zijn er niet rouwig om dat we het tochtgat Cody kunnen verlaten via de mooie Buffalo Bill Cody Scenic Byway. Ook hier is nog alles naar Cody’s held genoemd: de dam, het reservoir, het State Park.
Buffalo Bill is als bizonschutter begonnen om de arbeiders aan de spoorlijn te voeden. Later is hij met een bombastische Wild West show door het land getrokken en heeft hij Cody gesticht. Dit in het kort, het verhaal is veel uitgebreider.
De dam ligt dicht bij de doorgaande weg en hadden we beslist niet willen overslaan.
Terwijl we langzaam steeds hoger klimmen naderen we Yellowstone National Park.
Wat een fantastisch park! Ik wil niet precies elk punt uitgebreid beschrijven, dan wordt mijn verhaal vééééél te lang. Hoogtepunten waren de veelkleurige Grand Canyon of the Yellowstone (foto) en de watervallen (foto). Maar de schitterende uitzichten die je overal had waren ook stuk voor stuk subliem.
We kwamen nog langs een deel waar de aarde zo vulkanisch is, dat de aarde overal kookt, blubbert en stoomt. Je loopt er via een boardwalk overheen en de rotte eierenlucht moet je maar op de koop toe nemen.
Bizons hebben we inderdaad genoeg gezien Fred! Ook nog andere dieren, maar Yogi Bear heeft zich niet laten zien. Ik zou me trouwens ook verstoppen als de halve wereld in optocht door mijn park reed, want drukbezocht is het.
Van harde wind hebben we geen last meer en de lucht is helder en blauw, we konden zelfs weer in ons t-shirt lopen.
Overnachten doen we in de plaats Gardiner dat aan de noordingang van Yellowstone NP ligt. Het ligt weer in Montana, dit is de derde keer dat we in deze staat zijn en nog niet de laatste. De camping ligt iets verhoogd tegen een berg en geeft daardoor een mooi overzicht over de mooie omgeving.

Donderdag 17 juni 2010 deel 2

Vanochtend worden we wakker geschud door de wind, deze is zo hard dat de camper ervan heen en weer gaat. Hoewel de lucht strak blauw is, is de wind erg koud in Cody dat we inmiddels Coldy zijn gaan noemen. We hebben hier een dag extra geboekt omdat het een leuk stadje is en er veel te bekijken valt.

Het gaat zo hard stormen dat we van de camping wegvluchten omdat we het te gevaarlijk vinden worden tussen de bomen. Overal liggen takken, op het dak horen we ook steeds takken terecht komen en twee kleine boompjes die achter onze camper stonden, zijn omgewaaid tegen de camper van onze achterbuurman aan. We zien regelmatig een campingmedewerker met een aanhangertje langsrijden met grote takken en boompjes die hij opgeruimd heeft.
We rijden heel voorzichtig met onze zwabberbak naar de Walmart die hier iets verderop is, stallen ons onderkomen en gaan er naar binnen voor een tweede ontbijtje. Dan valt de elektriciteit uit en kan niemand meer de winkel in of uit, maar daar is zo een noodoplossing voor gevonden.
We besluiten om naar Miniature Village te gaan, een soort museum waar de geschiedenis van Cody in miniatuur uitgebeeld is. Je kunt er achter glas naar kijken en op knoppen drukken voor uitleg. Als er meer mensen op verschillende knoppen drukken, kakelt alles door elkaar heen en versta je er niets meer van. Er is ook nog een heel museum omheen met een aardige collectie.
De stukjes die we buiten lopen, is gewoon een gevecht tegen de wind. Toch besluiten we om Old Trail Town te gaan bekijken wat aan de overkant is, een gereconstrueerd pioniersstadje waar je in de sfeer van het wilde westen rondwandelt (foto). Je kunt steeds huisje in, huisje uit en loopt niet steeds buiten. Leuk is het natuurlijk niet onder deze omstandigheden, maar we willen toch wat zien.
Daarna is de wind iets afgenomen en we besluiten toch maar terug te gaan naar de Pondarosa, onze camping. We maken en verorberen een uitgebreide lunch en gaan daarna te voet naar de binnenstad van Cody die het Buffalo Bill Historical Center wordt genoemd. Dit stadje is in 1898 gesticht door William E. Cody, beter bekend als Buffalo Bill. Alles staat hier in het teken van deze bekende westernheld. The Irma is een hotel dat Buffalo Bill voor zijn dochter Irma liet bouwen (foto).
We zien overal takken en soms omgewaaide bomen liggen.
Heen zijn we bijna gevlogen, maar terug moeten we tegen de wind in tornen. Vermoeid komen we bij de Pondarosa terug.

Donderdag 17 juni 2010 deel 1

Gisteravond naar de rodeo geweest in Cody. Met droog weer, maar een harde wind vertrekken we met de shuttlebus, maar als we bij de rodeo-arena komen, is de wind veranderd in storm. De show must go on dus de wedstrijd gaat gewoon door, al waaien we op de tribunes uit ons hemd. Na een half uurtje wordt het ineens windstil en zo blijft het een poosje, wat een verademing. Later steekt er weer een wind op, maar niet meer zo hevig. We zien de verschillende onderdelen en de laatste bullrider komt zo beroerd terecht dat hij met een ambulance afgevoerd moet worden.

Woensdag 16 juni 2010

Met een grijze lucht rijden we vanuit Billings richting westen en in de verte ziet de lucht er niet bepaald veelbelovend uit. Als we naar het zuiden draaien en richting Lovell rijden begint het op te klaren.
En eindelijk doet Montana zijn naam eer aan: er verschijnen echte bergen met besneeuwde toppen aan de horizon! Maar niet lang daarna rijden we (howdie, woohaa, jippiejajee, jippiejajoo!) de cowbowstaat Wyoming binnen.
Heel langzaamaan en ongemerkt is het landschap veranderd en zijn we omhooggereden, we bevinden ons nu op een hoogvlakte en zien rondom aan de horizon nog meer bergen met sneeuwtoppen.
We bezoeken de Bighorn Canyon NRA (National Recreation Area), die deels weer in Montana ligt. Het is een schitterend gebied met de meest uiteenlopende kleuren (foto). De eerste zijweg die we volgen eindigt bij een bocht van de Shoshone River. Een prachtig plekje met de rood gekleurde rotsen tot in de rivier.
Het tweede zijweggetje loopt naar Devil’s Canyon Overlook. Was het eerste punt mooi, het tweede is sensationeel. De rivier maakt ver beneden je een aantal grote bochten en de kalkstenen wanden steken ongeveer 300 meter boven de rivier uit (foto). Spectaculair, een echt wow-moment.
Dan rijden we terug en gaan richting Cody. We komen afwisselend door onherbergzaam gebied met alleen wat woestijnvegetatie, dan weer door groene velden met boerenbedrijven en door versteende duinen waar aan de sporen te zien is dat er met quads gestunt wordt.
We passeren wegwerkzaamheden en moeten kilometers lang over een onverharde strook hotsen, waarbij de hele campinginventaris rammelend protesteert. Maar daarna is alles in de camper weer gesorteerd, zelfs de hagelslag ligt in rijtjes.
De camping in Cody is ook weer prima en we krijgen heel wat informatie over de plaats bij de balie.
We willen nog even naar het centrum lopen, maar de lucht begint enorm donker te worden en op tv is de ene thunderstorm warning na de andere. Dan toch maar even afwachten en even later barst het hier los. Voordat het gaat regenen heb ik nog een lichtflits met de camera kunnen vangen (foto). Er komt nog even een hert op de camping buurten om aan de struiken te knabbelen.

Dinsdag 15 juni 2010

Carina proficiat met je verjaardag!

De campingdame, met zeer luide stem en nog luidere lach, had ons gisteren bij aankomst hartelijk begroet. Ze vertelde dat ze Amy heet, waarop ik haar vertelde dat onze schoondochter ook zo heet. Ze maakt nog wat grapjes, waar ze zelf bulderend om moet lachen en geeft ons de nodige campinginformatie.
Vanochtend komt ze ons extra even gedag zeggen voordat we weggaan, ik stap de camper uit en ze geeft me spontaan een stevige knuffel als afscheid zeggend dat ik vooral onze schoondochter de groeten van haar moet doen. Dus Amy, hierbij!

We vervolgen de weg van gisteren verder richting zuid-westen door hetzelfde mooie landschap en met dezelfde begeleiding van rivier en heuvels.
Ineens zien we twee herten in de berm staan, vlakbij de weg. Heel rustig rijden we er voorbij, want je weet nooit naar welke kant ze er vandoor zullen gaan. Gelukkig kiezen ze niet de weg, maar verdwijnen tussen gras en struiken.
We hebben vandaag alleen een afstand te rijden en boodschappen te doen. Voordat we de Yellowstone National Park omgeving naderen, willen we goed bevoorraad zijn want in het park betaal je de hoofdprijs.
De camping van vandaag is weer een KOA. Dat is hier de bekendste campingketen en ze zitten door heel het land en schijnbaar ook nog in andere landen (waarschijnlijk Canada). Op een KOA camping weet je zeker dat de voorzieningen altijd uitstekend zijn. Degene waar we nu terechtkomen blijkt de eerste KOA camping van de wereld te zijn en hij ligt op een schitterend plekje aan de Yellowstone River. Het is er niet druk en we krijgen ook echt een plaatsje aan de rivier. We maken een wandeling langs de rivier en om een klein meertje dat hier op de camping ligt.
Verder maken we er weer een dagje relaxen van.

Maandag 14 juni 2010

Manuela en Frank, hartelijk gefeliciteerd met jullie huwelijk in Las Vegas. We waren helaas niet in de gelegenheid om het via internet te bekijken omdat we onderweg waren.

Vanochtend rijden we door het National Grasland, afgewisseld met de mooie gekleurde heuvels van de badlands. Na niet al te lange tijd rijden we de staat Montana binnen. In de plaats Glendive bezoeken we het Makoshika State Park, een klein park waar aan de scenic drive (weg door het park) diverse uitkijkpunten liggen. Meteen bij de ingang zien we een hert. Hij laat me tamelijk dichtbij komen voordat hij de kuierlatten neemt. We stoppen bij een paar punten, maken een korte wandeling en rijden een tamelijk steile weg omhoog. Boven is een plek met een grandioos overzicht. De weg verder is onverhard, maar algauw zijn we bij de stopplaats waar we een wandeling willen gaan maken.
Het is niet bepaald een makkelijke trail, er komt veel klim-, klauter- en trappenloopwerk bij kijken, soms gaat het met een heel smal paadje waar je amper één voet kunt plaatsen langs een afgrond, maar wat een fantastische wandeling! De kunstwerken die de wind en het water hier geschapen hebben, zijn ongelooflijk bijzonder. We komen langs een natuurlijke brug en een aantal hoodoo’s (rotspilaren). Ook het zonnetje werkt vandaag mee, dit is puur genieten.
Ook Makoshika is weer een badlands park. Even een korte uitleg: badlands zijn gelaagde rotsheuvels met weinig begroeiing, die gevormd zijn door wind- en watererosie, omdat de lagen soms verschillen van hardheid, slijt de ene laag harder weg dan de andere en ontstaan de grilligste vormen.
Het is een mooie route die we verder volgen. We worden begeleid door badlands, de Yellowstone River (die we ook 2 x oversteken) en een spoorlijn……. Wat?!?! Een spoorlijn???? Help!! Hopelijk achtervolgt deze ons niet tot aan de camping.
Onze overnachtingsplek is in Miles City. De camping heeft een eigen badlandsberg, we staan met ons chateau aan de voet van de berg, weer een mooi plekje.
En….. de spoorlijn loopt wel door deze plaats, maar niet in de buurt van de camping, we horen het getoeter heel in de verte. Pffffft, opluchting!

Zondag 13 juni 2010

Ja hoor, toeoeoeoeoet toeoeoeoeoet, we hebben het weer voor elkaar, een camping die langs de spoorlijn ligt! En we blijven hier nog wel 2 nachten.

Gisteravond hadden we nog een optreden op de camping van de Amerikaanse Frank en Mirella zal ik ze maar noemen. Ze brachten country muziek en je kon verzoekjes indienen. Vanavond weer, we verheugen ons er al op (hahahaha).

Het is nog vroeg als we vanochtend op weg gaan naar het Theodore Roosevelt National Park, op twee minuten rijafstand van onze camping in het plaatsje Medora.
We bezoeken de South Unit en er is een kans om wilde paarden of bizons te zien. Hier noemen ze het buffalos, waardoor wij het gemakshalve vaak buffels noemen, maar het zijn natuurlijk bizons. En we hebben ze gezien vandaag (Angie!)!!!
We stoppen bij de uitkijkpunten waar we mooie uitzichten over de badlands hebben. In deze badlands is veel meer begroeiing dan in Badlands NP. Er zijn op diverse plaatsen Prairie Dog Towns, waar je de beestjes over de velden ziet rennen en in hun holletjes ziet wegschieten.
Bij Scoria Overlook Point zijn de rotsen meer rood gekleurd, hier maken we een wandeling en zien we wilde paarden.
Dan slaan we een zijweg in naar Buck Hill. Hier is een steil pad naar het hoogste punt van de heuvel. Van een afstand zien we een man te paard op de heuvel staan. Als het paard niet met zijn staart gezwaaid had, zouden we gedacht hebben dat het een standbeeld was, zo stil staat hij.
Bij het oplopen van de heuvel, staat de ruiter er nog. Hij roept iets tegen ons over een buffalo bull, dus wij versnellen onze pas omdat we denken dat hij van daaruit een bizon kan zien. Maar als we goed kijken, zien we recht voor ons uit een bizon boven op de heuvel liggen. Wat een enorm beest! We blijven als aan de grond genageld staan. We kijken tegen het licht in en dachten dat het een donkerder stuk rots was. Wat waren we blij dat die man ons gewaarschuwd had, anders waren we er recht op af gelopen. Later krijgen we nog de kans om hem hiervoor te bedanken.
Verder rijdend, zien we een bizon vlak langs de weg staan. We stoppen, ik stap uit maar zorg wel dat ik dichtbij de auto blijf zodat ik er zo weer in kan springen. Op gegeven moment draait het beest zich om en kijkt me recht aan (foto). Gelukkig is de foto gelukt, niet bewogen door bibberen. Dan maak ik snel dat ik de camper in kom.
Later zien we nog een paar keer buffalos, maar van wat grotere afstanden.
Wind Canyon trail is een prachtige wandeling. Via een pad loop je naar een hoog gelegen rand, vanwaar je uitzicht hebt op een bocht van de Little Missouri River. In de verte langs de rivier houdt zich een hele kudde bizons op.
Als we het park weer uitrijden, stoppen we in Medora en wandelen het leuke, in Western stijl gebouwde stadje door (foto). We horen ergens een luidspeaker en gaan erop af. Er wordt een zgn. gunfight gespeeld, een toneelstukje dat eindigt met een schietpartij. Aan het eind vertelt de presentator dat het niet echt gebeurd is, maar dat het had kunnen gebeuren.
Verder gaan we in het stadje wat winkeltjes bekijken en zitten tot slot nog met een heerlijk ijsje op een terrasje.

Zaterdag 12 juni 2010

Zoals onze trouwe volgers wel gemerkt zullen hebben, is er gisteren geen verhaaltje op de blog geplaatst. Daarom vandaag 2, zie ook het bericht onder dit bericht.

Vanuit Spearfish rijden we door het Buffalo Gap National Grassland naar het noorden. En gras hebben we gezien vandaag! De weg volgt de glooiing van het landschap en loopt verder kaarsrecht vooruit (foto). Je komt amper verkeer tegen en niets duidt op bewoning. Tussen het golvende grasland liggen wat meertjes en hier en daar is een wat hogere uitstulping. Er zouden buffels en wilde paarden te zien kunnen zijn. We zien wel paarden, maar of het wilde zijn….. het staat er niet op. We speuren continue de horizon af naar buffels, maar we zien alleen koeien en schapen.
We zien een antilope langs de kant van de weg (foto). Als we stoppen, rent hij voor onze auto langs naar de overkant en verdwijnt in het hoge gras. Voor een dier met de naam anti-loop, loopt hij erg hard.
Dan komen we bij een plaatsje, met een echt plaatsnaambord. Misschien dat er in het achterland nog wat bewoning verborgen ligt, maar zover wij kunnen zien, bestaat het uit twee (bewoonbare) huisjes, aan elke kant van de weg één. Eromheen staan wat bouwvallen en ligt een bende rotzooi.
Af en toe komen we nu een ranch tegen en dan zien we ze! En we roepen gelijktijdig: buffels!
Weer wat verder komen we door het kleine plaatsje Buffalo, waar we proberen te tanken. De dame van het tankstation komt naar buiten en zegt dat het vandaag niet lukt, maar verderop ‘in town’ is nog een tankstation. Om die kreet ‘town’ moeten we wel lachen, het is een gehucht van niks, maar voorlopig hebben ze wel twee tankstations.
Rond het plaatsje Ludlow staan wat yes-knikkers, we zien wat tafelbergen en buttes en niet lang daarna rijden we de staat North Dakota binnen.
Aan de reclameborden langs de weg merken we dat we weer in bewoonder gebied komen. Voordat we onze camping in Medora opzoeken, rijden we naar een uitzichtpunt, waar je al een klein stukje van het Theodore Roosevelt National Park kunt bekijken (foto). We halen ook vast de plattegrond van het park op bij het Visitor Center.

Bij het kantoor van de camping boeken we voor 2 nachten een plaats. Als we voor de balie staan, begint het enorm te stinken. We kijken elkaar al aan, maar dan komt ineens een klein knulletje onder de balie vandaan kruipen, die zal wel een flinke strontbroek hebben.
Ik besluit meteen even een wasje te draaien. Als ik mijn muntjes in de wasmachine gooi, klinkt er ineens een geblieb en geriedel, dat ik me in Las Vegas waan tussen de gokmachines. Ik denk: dat kan toch niet uit die wasmachine komen! Maar als ik me omdraai staat daar een jongetje met een videospelletje!

Na onze rit van vandaag zijn we qua afstand ongeveer op de helft van onze trip.

Vrijdag 11 juni 2010

Met zonnig weer rijden we weg van de terrascamping in Deadwood in de Blackhills. Maar algauw komen er dreigende wolken onze kant op. We komen door Lead, een hoog in de bergen gelegen mijnwerkersdorp.

We kiezen voor de mooie kronkelende Spearfish Canyon National Scenic Byway, een bijna 30 kilometer lange, smalle rots- en boskloof met watervallen en hoge rotswanden die eindigt bij de plaats Spearfish. Af en toe valt er wat regen en de temperatuur is dramatisch gedaald, zodat we ons onderweg wat warmer kleden. Dit is de eerste keer dat het weer onze plannen in de war stuurt, die we voor vandaag dan maar totaal omgooien. We zijn ook wel aan een dagje relaxen toe.
Omdat het weekend is en we de camping niet besproken hebben, gaan we daar eerst even langs en verzekeren ons van een plaats. Het is dit keer een City Campground, deze is onderdeel van het stadspark van Spearfish.
Dan rijden we naar de Wallmart waar we een poosje onder de pannen zijn voor onze boodschappen en andere hebbedingetjes.

Terug op de camping genieten we eerst van een uitgebreide lunch. Omdat het toch weer droog is, wandelen we door het park, waar een Historic Fish Hatchery is. Dat is een viskwekerij, waar al van oudsher forellen gekweekt worden. De historische gebouwen zijn gerestaureerd en je kunt er een rondwandeling maken. Korrels om de vissen te voeren kun je in het bijbehorende winkeltje kopen. Met een trap kun je naar beneden waar je de vissen onder water kunt zien (foto).
We wandelen nog door de rest van het park en gaan terug naar de camper voor een lekkere warme cappuccino.
Het valt ons op dat er veel motorrijders in de plaats en op de camping verblijven. Er blijkt vandaag een Gold Wing Convent en Tour te zijn, een bijeenkomst en rondrit voor Honda (motor) bezitters.
Op sommige campings heb je ook een kabelaansluiting bij de kampeerplaats, zo ook hier. Henk heeft een kabeltje gekocht, zodat hij daar gebruik van kan maken. Zodoende kan hij toch af en toe het voetbal volgen van de WK, de Amerikaanse zender ESPN zendt er veel van uit.

Vandaag kan ik mijn verhaaltje helaas niet kwijt op de blog. De internetverbinding op deze camping is knudde. Morgen dus twee berichtjes.

Donderdag 10 juni 2010

De indruk wordt gewekt dat we al dik over de helft van onze reis zijn. Dat komt omdat we voornamelijk in rechte lijn van oost naar west zijn gereisd en daarbij heel wat staten hebben doorkruist. Qua kilometers zijn we echter nog niet op de helft. We hebben nu de rechte lijn verlaten en reizen verder in een slingerende lijn.

Vannacht heeft het wat geregend, maar deze ochtend vertrekken we met zonnig weer. De heuvels onderweg zijn met een grastapijt bedekt, bestrooid met iets donkerder groene struikplukjes en hier en daar is een nederzettinkje. In de verte duiken de Black Hills op en de reclameborden langs de weg nemen toe als we Rapid City naderen, een echt toeristencentrum. Je komt o.a. een Old Mac Donald’s Farm, een Reptile Garden, een Wild Life Park (om doorheen te rijden) en een Christmas Park tegen.
Via het toeristische stadje Keystone rijden we naar Mount Rushmore. De naam zal niet veel mensen wat zeggen, maar als je de foto ziet (de presidentenkoppen in de berg) weet iedereen waar ik het over heb.
Ik heb er al vaak foto’s van gezien, maar toch is het indrukwekkend als je er zelf voorstaat. En ik wil er natuurlijk mijn eigen plaatjes schieten.
Het moet een enorm project geweest zijn als je je realiseert dat de breedte van de complete sculptuur 56,4 meter is, de hoogte van de gezichten van de bovenzijde van het hoofd tot aan de kin ongeveer 18 meter en de neuzen ruim 6 meter lang zijn. En dan nog de moeilijk bereikbare plaats in aanmerking genomen is het onvoorstelbaar knap. Er hebben 400 mensen ongeveer 14 jaar aan gewerkt.
Tijdens de wandeling die we maken, de zgn. Presidential Trail, kun je de sculptuur vanuit verschillende hoeken bewonderen.
Door de Black Hills rijden we noordwaarts. Onderweg begint het te betrekken en het duurt niet lang of we worden weer getrakteerd op pijpestelen. We passeren een bergmeer, maar door de heftige regenval is er niet veel van te zien. Dan begint het heel plotseling flink te onweren. Als we een heuvel afrijden, zien we de bliksem inslaan in een groepje bomen vlak vóór ons, gepaard gaand met een enorme dreun. Ik spring bijna door het dak van de camper van de schrik (gelukkig heeft de camper een hoog dak). Henk had het al eens gezien, maar ik had nog nooit van mijn leven een blikseminslag gezien en ik zat er eerlijk gezegd ook niet echt op te wachten. Maar dat heb ik dus ook weer meegemaakt.
Even plotseling als het begon, houdt het onweer op en even later klaart het op. Het blijft echter de rest van de dag wat wisselvallig.
We komen langs een toeristenplek waar wat oldtimers staan en oude benzinepompen.
We eindigen onze dag in het plaatsje Deadwood (foto), een voormalig gouddelverskamp, nu gokstad. De restauratie van het historische centrum is gefinancierd met de opbrengst uit de casino’s. Legendarische figuren uit deze plaats zijn Wild Bill Hickock, een van de beruchtste revolverhelden uit het verleden en Calamity Jane, die beiden op het stadskerkhof begraven zijn.

Woensdag 9 juni 2010

Gisteravond een mooie zonsondergang. We zien vanaf de camping het Visitor Center van het park met de Badlands op de achtergrond in het licht van de ondergaande zon (foto).

Met zonnig weer vertrekken we vanochtend en algauw rijden we Badlands National Park weer in. Helaas begint het te betrekken, wat jammer is voor de plaatjes. Het ziet er zoveel mooier uit als zon en schaduw meer diepte in het landschap toveren.
Een mooie rit, met veel uitzichtpunten over de Badlands looproad (foto). We maken nog twee korte wandelingen, zien nog een groepje berggeiten en na een tijdje rijden we het park weer uit.
Wall Drug is onze volgende bestemming. Het heeft niets met drugs te maken, maar is een toeristenkermis in western stijl waar je winkel in-winkel uit loopt, allemaal toch weer wat anders. Er zijn ook cowboylaarsen, sporen en orginele Stetsons te koop.
We hebben nog geen buffalo’s gezien onderweg Angie, alleen in de vorm van de buffaloburger, die we ons hier ook weer uitstekend laten smaken.
Onze overnachtingsplek is één blok van de Wall Drug verwijderd, dus we zijn er zo.
Als we ons geïnstalleerd hebben, volgt Henk vol spanning de verkiezingen via de computer. Ik zit nog even buiten voordat ik mijn foto’s ga bekijken en mijn verhaaltje van de dag ga maken.